Wat een heerlijke uitdagingen krijg ik op de camping. Ik werk bijna 5 jaar als zelfstandige en dat bevalt mij prima. Ik doe lekker mijn ding, zeg ja tegen klussen waar ik blij van word en ik geniet intens van het spelen van de theatervoorstellingen.
Tijdens de klus op de camping is er veel op mij af gekomen. Aller eerst een super fijn team die al aardig op elkaar ingespeeld zijn en ik kom daar dan als groentje tussen. Ik voelde me gelijk welkom. Toch was het voor mij ook even wennen. De afgelopen jaren doe ik veel dingen solo en nu mag ik weer in een team spelen waarbij ik wel de lijnen uitzet. Na een paar keer spelen voelde ik hoe de relatie tussen de 2 vaste personages zit en wat ik graag wil als basis tijdens de voorstellingen. Toch kwam er afgelopen weekend ook een uitdaging voorbij. De zaal zat bomvol, echt super leuk, het overviel me ook een beetje en ik nam te weinig tijd voor mijn gevoel. Ik begon te spelen zonder de volledige focus te hebben en ik kan je vertellen, dat is echt niet handig. De show was prima, leuk verhaal, kinderen die mee konden doen en voor mij voelde dit niet zo. Ik voelde dat ik nu echt mag gaan staan in dit personage. Ik hield mezelf klein, zorgde voor mijn medespelers en vergat een beetje mezelf. Tijdens de evaluatie kreeg ik ook te horen, dat ik groter mag spelen en dat was natuurlijk de spijker op zijn kop. Toch kwam hij even binnen. Ik voelde me niet goed genoeg en dat had niets met de camping te maken maar in mijn prive.
Binnenkort ben ik jarig en dat zorgt ervoor dat ik aan pappa denk (2,5 jaar geleden overleden) en aan mijn moeder en zusje, waar ik helaas geen contact meer mee heb. Ik had van het weekend over ze gedroomd en ik voel heel sterk het verlangen (nog steeds) dat ik hen in mijn leven wil. Zij hebben ervoor gekozen dit niet te willen en er zijn moment dat het missen van ze weer langs komt. Mijn verjaardag is weer zo’n moment. De afgelopen jaren ben ik op zoek geweest naar een manier om weer samen te zijn.
Samen doen, is ook echt een thema voor mij. Hoe confronterend is het dan om op de camping een team binnen te stappen die klaar staan om te helpen en om het samen te doen. Ik mocht hier echt even aan wennen en het samen doen toelaten. Zaterdag was zo’n mooi voorbeeld. Ik wilde graag als decor een zeil beschilderen, een onder gaande of op gaande zon en ophangen als achtergrond. 10 minuten voor de pauze moest dit nog even gebeuren. Ik vroeg of iedereen die kon helpen even kon komen helpen en hoppa daar hing het zeil, verf was er en met een groep stonden we het zeil te schilderen. Na de pauze kwam iemand van het team nog met een toevoeging en terwijl ik me aan het omkleden was werden er golven, meeuwen en zeesterren geschilderd op het zeil. Dit maakte het decor echt af! Dit vind ik een super mooi voorbeeld van samenwerken, aanpakken en iets moois neerzetten!
Zaterdag na de show besefte ik wat ik moest doen om de show echt te spelen en zondag zou ik dit uitvoeren. Voor mij werkt het om ergens bewust van te zijn, tranen te laten en dan het gewoon te doen. Het grootste cadeau is dan de toffe voorstelling, alles verliep soepel, we speelden echt alle vier (ook techniek is voor mij een speler) en dan achteraf horen, ‘deze show was een wereld van verschil met gister’! Ik wist het! Ik voelde het! Ik zag het! Wat een cadeau als je dingen samen wilt doen en ik de ander ook echt toelaat. Er waren magische momenten in de show en dan bedoel ik dingen die geïmproviseerd ontstonden en echt voelde. Er was rust, ruimte, contact met elkaar, heel veel speelsheid, gekkigheid, lol en ook een mooi verhaal met een boodschap. Ohw dit was zo fijn! En dat was voor meer mensen voelbaar!
Dit beloofd wat voor de komende shows, want hier mag ik er nog vele spelen!